Historia matematyki w Polsce
W Polsce przedrozbiorowej wybitniejszą postacią był A.A. Kochański, nadworny matematyk Jana III Sobieskiego, znany z przybliżonego rozwiązania kwadratury koła.W epoce zaborów najbardziej zasłużonym krzewicielem wiedzy matematycznej był Jan Śniadecki, od niego to pochodzi polska terminologia matematyczna w ówczesnym zakresie (np. terminy całka, różniczka).
Jedynym znanym powszechnie matematykiem polskim sprzed 2. połowy XIX wieku był J.M. Hoene-Wroński, twórca nowej metody w terii równań różniczkowych; mniej znany jest W. Żmurko - wynalazca integratora, przyrządu do mechanicznego obliczania pól figur płaskich.
Pierwsze polskie czasopismo matematyczne "Prace Matematyczno-Fizyczne" założył w 1888 roku D. Dickstein. Dopiero od zakończenia I wojny światowej można mówić o polskiej szkole mateamtycznej.Grupa matematyków warszawskich (W. Sierpiński, S. Mazurkiewicz, K. Kuratowski, B. Knaster i inni) zasłynęła z badań w zakresie teorii mnogości i topologii, podjętych z inicjatywy Z. Janiszewskiego.
W Polsce istnieje obecnie 7 matematycznych ośrodków uniwersyteckich (największe w Warszawie, Krakowie, Wrocławiu), całością badań matematycznych kieruje Instytut Matematyczny Polskiej Akademii Nauk. Organizacją społeczną matematyków w Polsce jest Polskie Towarzystwo Matematyczne, które zajmuje się zarówno pracą badawczą, jak i popularyzacją i dydaktyką.
Opracowano na podstawie Encyklopedii Powszechnej PWN Warszawa 1975.